پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

از نظر اقتصادی بررسی‌های زیادی بر روی انتقال گاز ایران به پاکستان صورت گرفته. قرار بود ۶۰ درصد این گاز به هند برود ۳۰ درصد به پاکستان و ۱۰ درصد هم در جنوب ایران مصرف شود. زمانی که هند از این خط حذف شد و با فشار آمریکایی‌ها کنار رفت شاید از منظر اقتصادی هم این خط لوله و مساله انتقال گاز ایران به پاکستان چندان مقرون به صرفه نباشد. ایران البته ذخایر گاز زیادی دارد، اما به علت اینکه تحریم‌ها علیه تهران شدید است کشوری و یا شرکتی حاضر به سرمایه‌گذاری بر روی چاه‌های گاز ایران نیست و ایران هم نمی‌تواند آنگونه که باید از این ذخایر بهره ببرد. قرار بود یک کنسرسیوم گازی برای سرمایه‌گذاری در استخراج گاز در ایران ایجاد شود و کشور‌های مختلف دنیا نیزدر این کنسرسوم نقش داشتند صحبت‌هایی وجود داشت که ۲ الی ۳ فاز پارس جنوبی توسط این کنسرسیوم توسعه یابد و خط لوله انتقال هم به هند از پاکستان کشیده شود، اما اکنون این شرایط هم دیگر وجود ندارد. سوال اینجاست که هزینه‌های کشیدن خط لوله توسط طرف ایرانی را باید به حساب چه کسی گذاشت و از چه کسی مطالبه کرد؟ چرا وزارت نفت به شکلی فشل و وارفته، توان سناریوسازی‌های غلطان برای موقعیت‌های بحران را ندارد؟ آیا رواست که حقوق ماهیانه بدهیم و شمایل آویزان مدیران نفتی را تحمل کنیم؟ روایت است که پول حرام هر کجا خود را نشان ندهد، خودش را در اولاد نشان می‌دهد. ان شاالله که درآمد عزیزان طیب باشد.

همواره مطرح بود که نفت به‌عنوان یکی از استراتژیک‌ترین کالاهای صادراتی ایران برای مذاکرات سیاسی و اقتصادی در بُعد دیپلماسی تجاری است اما در‌همین‌حال، بسیاری از کارشناسان معتقدند که گاز، می‌تواند رکورد نفت را هم بشکند و ایران را تبدیل به هاب منطقه در زمینه قیمت‌گذاری کند. آنها معتقدند این کالا، می‌تواند موقعیت استراتژیک ایران را در منطقه تقویت کند و درعین‌حال، درآمدسازی شایان‌توجهی را برای کشور به همراه آورد. این در حالی است که قطر به‌عنوان رقیب گازی ایران در منطقه، قیمت سیاسی برای گاز تعیین کرده است؛ در معنای دیگر با پایین درنظرگرفتن قیمت گاز، مشتری‌های ایران را می‌رباید. در چنین شرایطی که ضرورت دارد ایران بازار را از دست این رقیب سیاس بیرون آورد، دلواپسان در ایران بر این نکته تأکید دارند که ایران به‌دنبال ارزان‌فروشی یک منبع مهم کشور است.